Shirley heeft last van een pijnlijke en stijve linker schouder, een zogenaamde frozen shoulder . Ze is al bij verschillende dokters en therapeuten geweest, maar niemand heeft haar tot nu toe kunnen helpen. Ik ontmoet Shirley op een beurs waar ik demo behandelingen geef van een kwartier. Dit om mensen kennis te laten maken met Cranio. Shirley is een spontane en leuke vrouw, begin 50, getrouwd en moeder van 2 kinderen van 10 en 12 jaar. Als Shirley tijdens de demo sessie op mijn bank komt te liggen, wordt al snel duidelijk dat het hier niet alleen om een fysieke klacht gaat. Ze weet ook niet hoe ze aan haar klachten is gekomen en er is geen fysiek traumatisch moment geweest, zoals een val, of een ongeluk, bijvoorbeeld. Ze wil graag naar mijn praktijk komen, om op zoek te gaan naar de bron van haar klachten.
Shirley heeft op diverse plaatsen in haar lijf blokkades, ontstaan vanuit haar kindertijd, waar blijkbaar van alles gebeurt is, maar waar ze niet naar kan kijken, ondanks dat ze wel de behoefte voelt om dit te onderzoeken. Spanning in haar keelgebied en hartstreek, zijn de plekken die bijna “schreeuwen” om aandacht. Via de Cranio in combinatie met gerichte vragen, komen herinneren boven uit haar jeugd. Een kwetsende moeder, die geen liefde kon geven en een oudere broer die adhd heeft. Tijdens de behandeling komt veel verdriet en boosheid naar boven. “Wat een rotwijf was het, ik mocht niets en papa nam het altijd voor haar op”. Dat haar vader vroeg doodging kon ze niet accepteren. Dit heeft geresulteerd in verharding en afsluiting van haar emoties en haar hart. Het voelen wat deze emoties met haar doen en vooral het kijken er naar , valt niet mee voor haar. Hier heeft ze mijn ondersteuning nodig. Ze kan nu ook voelen hoe de connectie tussen het muurtje rond haar hart en haar linker schouder heeft geleid naar haar huidige klachten. Ze heeft haar moeder letterlijk uitgesloten in haar pogingen om “te overleven”.
Door weer contact te kunnen maken met haar lijf, haar gevoel en met zichzelf, komt een belangrijk inzicht naar boven. “Ik veroordeel mijn moeder nog steeds, ook al is zij er niet meer, voor hetgeen zij mij aangedaan heeft. Ik voel nu hoe de gevolgen van deze veroordeling, mijn gezondheid negatief beïnvloeden. Ik wil eigenlijk stoppen met veroordelen. Het heeft geen zin en leidt nergens toe. Mijn moeder heeft ook haar historie, die bepalend is geweest voor haar gedrag. Ze is en blijft mijn moeder”.